Sinds 3 weken bezoek ik een logopediste. Veel trainen en lesgeven in gymzalen begon zeer te doen aan mijn stem en ik zag het niet zitten om over een tijdje hees te worden en de hele tijd pijn te voelen. Ik realiseerde me dat ik eigenlijk met alles wat ik als werk doe, mijn stem nodig heb. Zonder stem kan ik niks – en dan is het best wel confronterend als hij ineens niet goed meer werkt! Die stem verdient zorg! De logopediste is een kordate dame op leeftijd die enthousiast opveerde toen ik haar vertelde dat ik mijn stem beter wil leren gebruiken zodat ik er mee kan trainen en lesgeven zonder achteraf pijn en vermoeidheid te voelen. Ik was duidelijk haar ideale klant – wat ik me ook wel voor kan stellen als ik me bedenk welke andere soorten klanten ze allemaal voor zich krijgt (met alle respect, het beroep zou niks voor mij zijn).
De diagnose viel mee, het kwam er op neer dat ik mijn “voorleesstem” moet gaan gebruiken en bewust mijn ademhaling moet gaan verbeteren.. ik zeg het even in redelijke Jip en Janneke taal. Ik kreeg allerlei oefeningen, van woorden opzeggen tot bubbelen met een rietje, die ik de eerste weken zonder mezelf aan te hoeven sporen deed. Inmiddels zitten we in week 3 en vanmorgen vroeg ze me weer blijmoedig hoe het ging. Ik bekende dat het oefenen er de laatste dagen bij ingeschoten is. De realiteit is dat door zoveel bezig te zijn met praten en ademen, stevig staan en de aandacht van de luisteraars opeisen, er een gevoel in me loskomt van onzekerheid en verdriet – een oud gevoel. Het is niet handig, want als ik het zou volgen dan doet het me in een hoekje kruipen, stil en klein. Vooral onopvallend. Laat me maar.
Dat vertelde ik de dame. Met haar kordate manier van reageren zette ze me voor de spiegel en ze dwong me om naar mezelf te kijken. En door te ademen. Nu ben ik behoorlijk zelfbewust, heb vertrouwen in wie ik ben, wat ik kan. Ik heb een enorme drive. En toch, toen ik zo patsboem met nijn neus voor die spiegel stond met haar naast me voelde ik mijn keel dichtslaan. Slik. Help. O nee. En doorademen. Zij merkte het en begon toen tegen me aan te praten. Dat het een normale reactie was. Omdat er vaak emoties vastzitten aan praten en dat die zelfs door puur technische oefeningen, zoals die ik nu doe, los kunnen komen. Ze vertelde dat het goed is als je spanning voelt, want: spreken gaat niet alleen over technisch praten. Het gaat over “performen”. Er staan. Aandacht vragen. Mensen inspireren. Je podium pakken. Daar hoort spanning bij. Zoals de pijl die verder komt als de boog gespannen is.
En terwijl ik in mijn trainingen altijd benadruk dat je alles “wat al goed gaat” (zie mijn vorige blog https://jekindopzijnplek.nl/met-13-0-verliezen-en-toch-winnen/ ) moet markeren was zij vandaag degene die het weer tegen mij moest zeggen. Mijn huiswerk voor deze week is om na alles wat ik doe een ding te kiezen wat ik goed vond gaan en dit als een schouderklop aan mezelf te geven. Ik realiseerde me daardoor, dat het goed is om er bij stil te staan dat bij elke nieuwe stap, alle nieuwe dingen die wij en onze kinderen leren ook nieuwe uitdagingen horen. New level, new devil 😉. Gevoelens van angst en weerstand horen daar gewoon bij, het is normaal: en ik had het vandaag nodig om dat weer eens te horen van iemand. Want ik merkte dat mijn vertrouwen dat het me ging lukken om dat spreken onder de knie te krijgen minder werd door dat zware gevoel wat naar beneden haalde.
Waar wil ik naar toe? Punt één: om je plek in te kunnen nemen moeten mensen je kunnen hóren en zien. Er staan, en stevig overkomen vraagt dat je rustig en duidelijk kan zeggen wat je te zeggen hebt. Niks zeggen, of fluisteren als anderen over je grens gaan, maakt dat mensen je niet gaan horen en zien. Dan gaan ze nooit rekening met je houden. Hoe eerder we onze kinderen leren hoe ze dit kunnen doen, hoe langer ze er plezier van hebben en hoe eerder ze de aandacht op een positieve manier kunnen opeisen. En het tweede is: door te blijven doen wat je altijd deed krijg je wat je altijd kreeg. Groeien, iets nieuws leren, betekent dat je uit die comfort zone moet met alle bijbehorende weerstand en emotie. Daar is de magie. En daar zit altijd weerstand op, want je moet patronen opgeven die heel vertrouwd kunnen zijn geworden. In mijn geval heeft dat er mee te maken dat onderduiken, en mezelf klein maken, ooit een overlevingsstrategie waren om het te redden in een stuurloze klas waar gepest werd en veel meidenvenijn was. Als ik toen die angst of verdriet had laten zien had ik het misschien helemaal niet overleefd. Het mag loskomen nu, het is niet meer nodig. Ook al voel ik hoe ontzettend eng dat is.
Gun jij jouw kind, als het op school moeite heeft om zich te laten horen of als het moeite heeft om er bij te horen, dat het nu al leert hoe het zijn of haar stem kan laten horen op een sterke manier? Hoe het er kan stáán tussen andere kinderen? En wil je weten hoe jij je kind hierbij kan helpen en hoe je kleine stapjes voorwaarts groot kan maken met en voor je kind? Ben je bereid om daarvoor zelf ook uit je comfort zone te komen? In de ouder-kind training van Je Kind op zijn Plek doen we het samen. Je krijgt een berg praktische tools om thuis samen aan de slag te gaan zodat jouw kind van de tweede of derde rang naar de eerste rang gaat en relaxed en met zelfvertrouwen naar school gaat. Kijk op https://jekindopzijnplek.nl/aanbod/
Ik ga nog even oefenen met bubbels blazen in een waterflesje… hahaha… goed voor mij, goed voor de logopedie dame… en goed voor mijn stem 😊
#ouderkindtraining #opvoeden #pesten #jestemlatenhoren #socialevaardigheden #oudersvannu #stoppesten #thevoice #kinderen #basisschool #kinderenopdebasisschool