Gisteravond kwam ik al zappend terecht bij de wedstrijd tussen de Thaise en de Amerikaanse voetbaldames. Voor wie het gemist heeft; de Thaise dames verloren glansrijk met 13-0. Niet alleen eindigden ze op het ongeluksgetal maar het was ook een zeldzame hoeveelheid goals die je tegen je kunt krijgen. Ik heb niet zoveel met voetbal, en daarom ook niet met damesvoetbal – alleen als Nederland of België speelt en het is een belangrijke wedstrijd dan ben ik een gezelligheidskijker.
Deze blog jeukt de hele dag al in mijn vingers omdat ik zoveel moois zag in hun nederlaag. Voor iedereen die zelf de lat graag hoog legt, of die kinderen heeft die maar moeilijk tevreden kunnen zijn: de Thaise voetbalvrouwen laten zien hoe er in een niet mis te verstaan falen altijd prachtige kwaliteiten zitten. Je ziet het alleen vaak pas als je het door hebt (haha).
Ik moest in ieder geval blijven hangen. Want O wat een prachtige dames, die Thai. Ik heb van ze genoten. Wat een klasse laat je zien als je je rug recht houdt, er na elke tegenslag weer vol tegenaan gaat en als team elkaar steeds bemoedigend blijft toeschreeuwen. Je toont zelfrespect. Ik weet het, ik heb op de een of andere manier altijd snel een zwak voor de underdog, maar daar gaat het me nu juist niet om: het gaat er om wat ze WEL lieten zien. Ze waren zo ontroerend sterk in hun teamspirit.
Toen onze dochter een jaar of 6 was deed ze een keer mee met de clubkampioenschappen judo van haar vereniging. Ze had net de eerste gele slip en ze was ingedeeld in een pouletje met een klein meisje met een witte band dat iedereen die ze voor zich kreeg in een paar seconden omlegde en elke keer met 10 punten het potje won. Dat meisje had een vader bij zich. En die vader zat bij elke wedstrijd vooraan op de mat, zijn meisje toe te schreeuwen: Ja hup, én staan! Aanvallen! Nekklem!! Nekklem!! Houdgreep!! Vader had duidelijk ervaring en eigen skills met haar geoefend thuis, want die nekklem leer je pas bij de groene band en al die arme kindjes die net een blauwe maandag op judo zaten hadden geen idee wat hen overkwam.
Ik had het even aangezien, zag kindjes huilend van de mat afdruipen, geen enkele papa of mama die er wat van zei of die hun kind ging aanmoedigen. Als ze net zo verontwaardigd waren als ik dan was het niet te merken want niemand deed iets. En toen was het de beurt aan mijn dochter om het tegen haar op te nemen. Er knapte er iets in mij. Dit ging niet gebeuren tegen mijn dochter, het waren verdorie niet de Olympische Spelen! Dus ging ik vlak naast die vader zitten op de mat. En elke keer als hij weer iets riep, riep ik er iets overheen. Bij alles wat onze meis liet zien aan sportiviteit gaf ik haar een compliment: Ja goedzo! Je staat weer op! Fantastisch! Je probeert het weer, heel goed! Je probeert uit die houdgreep te komen, heel mooi. Je geeft het niet op, geweldig! Je houdt je goed staande, top meid!
Ik weet niet meer wat ik allemaal geroepen heb. Het moet een hele bezienswaardigheid geweest zijn in dat zaaltje. Achteraf had ik ook een soort van bewustzijnsvernauwing. De adrenaline van woede gierde door mijn lijf en ik was de schaamte voorbij. Ik speelde mijn eigen wedstrijd. Tegen die vader. Vader kreeg het op een zeker moment ook door, en toen leek hij wat te dimmen. Maar dat was hetzelfde moment dat zijn dochter weer scoorde en de 10 punten aantikte. Wedstrijd afgelopen. Waar het om ging: mijn dochter kwam opgetogen van de mat af. Ze was trots op zichzelf en ze vond dat ze het heel goed had gedaan.
Wat ik daarmee wil zeggen is… dat in alles wat we doen, in alles wat onze kinderen doen, zitten zoveel keuzemomenten, zoveel positieve intenties, zoveel mooie karaktereigenschappen die je er uit kunt lichten als je goed kijkt. We gaan vaak zo snel voorbij aan al die inzet en dan kijken we alleen naar het resultaat. En dan valt de meetlat vaak negatief uit. Onze innerlijke criticus doet er graag nog een schepje bovenop. Dat begint als zelfbescherming, maar voor je het weet gaat het een eigen leven leiden en vergeet je dat het ooit alleen maar een idee was.
Ik hoor vaak van ouders dat hun kind niet tevreden met zichzelf kan zijn. Vanmorgen vroeg ik aan een groep van 24 kinderen: wie vindt zichzelf aardig? Twee meisjes staken hun hand niet op. Toen ik doorvroeg of ze wel eens aardige dingen deden, of dat anderen wel eens blij waren als ze iets fijns deden of zeiden, vertelden ze dat dat inderdaad wel eens zo was. Maar toch, het was duidelijk dat er al iets flink aan het knagen was aan hun zelfbeeld. En dan ga ik in de actie stand. Want ik was zelf op de basisschool ook zo’n meisje. Ik vond niks positief aan mezelf, ik zou nooit op de voorgrond treden, omdat ik zo bang was dat iedereen dan zou zien hoe …., tja, wat eigenlijk. Hoe erg? Hoe slecht, hoe onhandig, hoe raar ik was? Zoiets. En, o ja: als mensen al probeerden om me te overtuigen van het tegendeel dan gaf ik ze snel gelijk maar ik geloofde er niks van. Want met overtuigen komt het inzicht van buitenaf, niet van binnenuit. Ik zei tegen een van de meisjes die haar vinger niet hadden opgestoken: daarnet zag ik je contact zoeken met X. Je nam de leiding en X vond het een goed voorstel. Je praatte heel duidelijk. Ik zag jullie samen lachen. Je zorgde voor hem en daarna liet je hem voor jou zorgen. Het meisje lachte verlegen.
Is jouw kind ook zo gericht op het resultaat, en ziet het vooral wat het niet goed kan of doet? Hoe reageer jij dan? Negeer je het in de hoop dat je kind er vanzelf overheen groeit? Ga je je kind overtuigen (nee hoor, jij bent echt niet raar, je bent mooi). Voor mij als kind werkte dit allebei niet. En ik ben er ook niet vanzelf overheen gegroeid. Pas toen ik begin 20 was en goede coach tegenkwam, een opleiding deed, en allerlei trainingen in persoonlijke ontwikkeling ging volgen leerde ik anders te kijken naar mezelf, en te waarderen hoe in alles wat ik deed ergens een positieve bedoeling zat. Ik ben nu 45 en inmiddels weet ik hoe het werkt. Ik geef het ook door aan mijn dochter zodat zij niet in dezelfde valkuil terechtkomt. Wat zou het anders zijn gelopen als mijn ouders me dit op de basisschool al bij hadden kunnen brengen… hoeveel fijner had ik me kunnen voelen en hoeveel makkelijker zou het zijn geweest om me staande te houden in een klas. Want om zelfbewustzijn te ontwikkelen hebben kinderen ons, ouders, als spiegels nodig. Onze woorden worden hun innerlijke stem en de meetlat waarlangs zij zich leggen.
Kunnen jij en jouw kind daar wel wat hulp bij gebruiken? In de ouder-kind training Je Kind op zijn Plek leer je hoe je jouw kind op een speelse, heldere en behulpzame manier helpt om relaties aan te gaan en zichzelf te vertrouwen. Meer weten? Kijk op www.jekindopzijnplek.nl/aanbod/
Heeft dit bericht je inzicht gegeven? Wil je het hieronder met me delen?