PRAKTIJK VOOR FAMILIEOPSTELLINGEN, TRAINING EN COACHING
Ik ben Eva van Vugt. Moeder, partner, eigenaar, opsteller, trainer en coach.
Ik hou van buitenbeentjes. Ik was er zelf een.
Ik was een timide, introvert en sensitief kind. Ik kon goed leren, maar mijn basisschooltijd vond ik moeilijk. Nadat mijn klas in het derde jaar (groep 5) in korte tijd veel invallers had gehad, gingen een paar dominante kinderen de sfeer bepalen en kreeg ik te maken met pesten. Ik had veel moeite om me daarbij staande te houden. Ik wist nooit wat ik terug kon zeggen of doen en ik voelde me afschuwelijk over het feit dat het mij overkwam.
Ik was bang om naar school te gaan, en ik maakte mezelf onzichtbaar in de klas. Mijn ouders zagen dat ik niet lekker in mijn vel zat en gingen met de school in gesprek, maar er veranderde niets. Mijn ouders zeiden toen dat ik me er niets van aan moest trekken. Maar dat kon ik niet, ook omdat ik zag dat mijn moeder zich er juist veel van aantrok. Mijn ouders bedoelden het goed, maar over gevoelens praten, jezelf uiten en voor jezelf opkomen, daar konden ze me niet bij helpen. Ze deden het zelf niet, ze hadden het zelf ook niet geleerd.
In de 5e klas (groep 7) voelde ik me zo ongelukkig dat ik niet meer naar school wilde. Toen ik zag dat een jongetje uit de buurt zijn been had gebroken en een tijdje in een rolstoel zat, bedacht ik, dat als ik niet meer kon lopen, dat ik dan niet meer naar school hoefde. Ik vertelde toen dat ik geen gevoel meer had in mijn been en er niet meer op kon staan. Het lukte, maar omdat ze geen oorzaak konden vinden voor mijn “klacht” werd ik in het ziekenhuis opgenomen. Het was een spannende, verdrietige en eenzame tijd. Ik schaamde me voor wie ik was, wat ik deed, en voor de stress die ik mijn ouders en broertje aandeed. Maar een andere manier om te overleven zag ik niet.
Mijn ouders besloten uiteindelijk om mij naar een andere school te laten gaan. Daar kreeg ik een vriendin en vanaf dat moment werd het leven gemakkelijker. Tijdens een speelpauze gooide ik mijn krukken aan de kant en ging mee doen met overlopertje. Toch bleef ik nog lang naar een houding zoeken om er bij te kunnen horen. Ik stortte me op het leren en voelde me sociaal erg zwak, onzeker en onzichtbaar.
Ik heb mijn weg gevonden. Ik ging judoën. Daarmee kon ik de bergen frustratie uiten die ik had opgebouwd. Achteraf kan ik zeggen dat ik veel woede in mijn lijf droeg, ik wilde, ik móest vechten. Later kwam dans op mijn pad. Door dans leerde ik dat mijn lijf nog veel meer te vertellen had: een verhaal van allerlei gevoelens, waar ik nooit taal voor had geleerd. Ik groeide, leerde “ont-dekken” wie ik was. Ik maakte wereldreizen in Afrika en Zuid-Amerika met mijn rugzak. Ik werd maatschappelijk werker en kwam terecht bij de reclassering. Daar werd ik uiteindelijk agressieregulatie-trainer van TBS-ers en beheersgevaarlijke gedetineerden.
Ik wilde begrijpen. Waarom viel ik vroeger zelf buiten de groep? Waarom werden veel clienten al jong een buitenbeentje en kwamen ze daar later maar moeilijk van vanaf? Door familieopstellingen ontdekte ik hoe moeilijk of afwijkend gedrag bij kinderen vaak onbewust verbonden is met buitengesloten delen uit hun familieachtergrond. Ik leerde hoe ik dat zichtbaar kon maken en hoe ik mensen kon helpen om dit aan te pakken.
Toen ik mijn eigen dochter naar de basisschool bracht herkende ik ze meteen: de kinderen die sociaal niet lekker meekomen in een groep: de stille introverte kinderen, de agressieve van-zich-af-bijters, autistische kinderen, HSP-ers, ADHD-ers… In hun lichaamstaal zit veel spanning. Ze moeten veel moeite doen om er bij te horen. Ze voelen zich vaak snel aangevallen. En ik realiseerde me dat er voor hen nog een wereld te winnen is.
Met alles wat ik ben, weet en kan voel ik een sterke missie om grote en kleine mensen te helpen er te stáán, in contact met zichzelf en in contact met anderen. Ik richt me in het bijzonder op jonge kinderen omdat zij de basis zijn van de nieuwe generaties. Ook is op hun leeftijd eventuele schade nog redelijk goed te herstellen. Als je als kind leert om er te stáán, sta je zoveel steviger en kun je gemakkelijker focussen.
Met individuele begeleiding, ouder-kindlessen, groepslessen op basisscholen, trainingen en cursussen leg ik bouwstenen voor meer veiligheid, begrip en respect voor elkaar, zelfbewustzijn en vooral: verbinding. Elke keer weer vind ik het fantastisch om blije gezichten en kinderen die zich gezien en veilig voelen in een ontspannen sfeer achter te laten. Voor mij als kind zou dat het verschil gemaakt hebben.
Ik ben geschoold door o.a.: Fontys Hogeschool (Maatschappelijk Werk), PI Research (cognitief gedragstrainer), Fontys dance-academy (Bewegingsexpressie post HBO), Ilse Daal (innerdance), Els Hasselaar en Lidwien Mineur (Sherborne bewegingspedagogiek en methode Samenspel), Peter Bleumer (Goldstein sociale vaardigheids- en ART trainingen), Freerk Ykema (Rots en Water trainersopleiding), Bibi Schreuder en Barbara Hoogenboom – Hellinger instituut (familieopstellingen, organisatieopstellingen, systemisch coachen), Ingrid Dijkstra (familieopstellingen voor kinderen en jongeren), Adie van Doornik – De Kontekst (contextueel werken met tafelopstellingen), Combinatie Jeugdzorg (Kids Skills methode), Brooks Gibbs (Raise them Strong – resilience, VS), Mette Nordahl (PAF in school, Denemarken), Universiteit Gent (Eureka-emotieregulatietraining voor kinderen), Dinco Verhelst en Eveline Beerkens (Griefelen).
Wil je meer weten over mijn werkervaring en opleidingen, kijk dan op mijn LinkedIn pagina
Eva gaat veel dieper dan wie ook. Wat ze doet is echt heel mooi!
Als kinderfysiotherapeut zie ik kinderen met allerlei soorten problemen waardoor veel dingen ook gedragsmatig niet lekker lopen. Aan de houding en manier van bewegen van kinderen zie je het als ze niet lekker in hun vel zitten. Houding en beweging zijn daarom heel belangrijk om mee te nemen. Eva gebruikt dat op een speelse manier om gedrag bij kinderen te veranderen.
Eva stelt daarbij de juiste vragen op het juiste moment. Eva laat ouders op een speelse manier in de spiegel kijken. Wat ze meegeeft is kennis die niet meer ongedaan kan worden gemaakt. Er verandert iets. Het is als leren lezen. Zodra je letters ziet kun je niet meer doen alsof je niet hebt leren lezen. Daarmee gaat ze dieper dan wie ook. Wat ze doet is echt heel mooi!
Een moeder die ik naar Eva had verwezen voelde zich erg ongelukkig over haar gezinssituatie. Eva liet haar zien waar de kink in de kabel zat waardoor ze met nieuwe ogen naar zichzelf ging kijken. Het was nodig dat ze eerst zelf op haar plek kwam te staan, zodat het kind automatisch ook beter op zijn plek kon komen. Die dingen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Eva is voor mij een discipline met veel meerwaarde.
Yvonne GevenEva legt liefdevol en no-nonsense een vinger op de zere plek.
Eva en ik hebben bij de reclassering veel gewerkt met ouders die in heftige en moeilijke situaties zaten. Mensen die aan zichzelf twijfelden, of ze goed bezig waren, of het wel de moeite waard was om dingen aan te pakken terwijl je geen garantie hebt dat andere mensen dan ook zullen veranderen.
Eva gaat naast mensen staan. Ze voelt mee in de emotie en de heftigheid. Ze laat je voelen dat ze je begrijpt, maar ze blijft er zelf uit. Ze laat je zien waar het om gaat, en dat er dingen zijn die je zelf kunt doen. Dat is echt heerlijk als je midden in je verdriet, je boosheid of je frustratie zit want dan kun je dat zelf niet.
Eva laat mensen vertrekken met hoop, dat je iets kan fixen, en dat je altijd, altijd keuzes hebt. Dat gevoel kan ze je in een korte tijd geven. En Eva is naar iedereen hetzelfde, zichzelf. Er zijn maar weinig mensen die dat kunnen. Bij iemand die zo puur is, zo zichzelf, kun je zelf ook goed jezelf zijn.
Als er iets is met je kind hoef je je bij Eva nergens voor te schamen. Eva legt liefdevol en no-nonsense een vinger op de zere plek. Ze laat je zien dat je met kleine dingen iets groots in beweging kan zetten. Als een steentje wat je in het water gooit. Dat rimpelt nog heel lang door.
Janneke Heijnen