Vanochtend had ik op school na het wegbrengen van mijn dochter even een gesprekje van mama’s onder elkaar, over de dingen van de dag. De mama vertelde dat haar dochter soms moeite heeft om haar emoties goed te reguleren. Dat ze soms maar door dendert in alles wat ze doet. Niet omdat het moet, maar de schat heeft thuis een vader die terminaal ziek is waar ze altijd rekening mee moet houden. Haar vulkaantje zit -heel begrijpelijk- soms vol en dan barst ze uit. In de klas weten de kinderen dit en is er gelukkig(!) veel begrip voor haar.
Maar zelf heeft ze ook last van haar eigen onrust. De mama vertelde dat het meisje vorige week in de klas weer zo’n moment had. Ze zei dat een klasgenootje toen even langs was gelopen en haar even zachtjes over haar rug geaaid had. Zonder woorden. Mam, had haar dochter gezegd, het was net alsof Yara dat wist, dat ik dat nodig had. En daar word ik zo rustig van.
Wauw… dacht ik. Een klein gebaar is zo veelzeggend. Even aangeraakt worden zodat je voelt: het is ok, ik zie je, je bent belangrijk, het komt goed. Fantastisch als kinderen dit uit zichzelf kunnen en durven naar elkaar. Op de school van mijn dochter wordt dat gelukkig ook echt gestimuleerd. Dat is ook de reden dat we destijds voor deze school gekozen hebben.
Maar ik weet dat het er op veel plekken helaas anders aan toe gaat. Dat kinderen zich niet gezien voelen in hun onrust. Dat er niemand is die even langs loopt om hen met een schouderklopje of een aai gerust te stellen. Zo gek eigenlijk. Als baby’s geboren worden stellen we ze gerust door ze liefdevol vast te pakken, te strelen en te wiegen. We tillen een kind op als het valt en nemen het op de arm. Aangeraakt worden is een van de eerste manieren waarop een kind zich bewust wordt van zichzelf. Het voelt wat het fijn vindt en wat niet. Als ouders daar goed op in spelen leert het wat het moet doen om “lekker in zijn vel te zitten”. Het ontwikkelt zelfvertrouwen en vertrouwen in andere mensen.
Lichaamstaal zegt zo veel, meer dan woorden. Juist als er even geen woorden zijn. Ook als het ontbreekt zegt het veel. Mijn moeder zei altijd dat ik geen “knuffelkind” was. Ik kan me ook niet herinneren dat er bij ons thuis veel geknuffeld werd. Ik weet wel dat ik me soms voelde opgloeien als iemand me per ongeluk aanraakte, zo bijzonder vond ik dat. Alsof ik even veel lichter werd. Ik voelde op zo’n plek dan de rest van de dag mijn hart kloppen. Pas toen ik volwassen was heb ik ontdekt hoe ik geniet van knuffels, of het nu is om ze te krijgen of te geven. Dat ik geen knuffelkind was zegt achteraf meer over mijn ouders, de tijd waar zij uit kwamen en hun achtergrond als over mij. Maar als kind voelde het feit dat ik ze niet kreeg als een gevolg van iets wat met mij te maken had, een onvolwaardig zijn.
Kinderen bouwen zelfvertrouwen op door vertrouwen te hebben in hun eigen lijf. En door te voelen dat het fijn is om er te zijn, en in je lijf te zitten. Kinderen die niet goed afgestemd zijn op hun lijf ervaren zichzelf ook als zodanig; en hebben weinig tools om zich prettig en weerbaar te voelen. En een huis wat niet bewoond is is ook een gemakkelijke prooi voor inbrekers. Goed in je lijf zitten is de basis waar alles begint.
Hoe zou het zijn als kinderen in de klas van jouw kind met elkaar om zouden gaan als de meisjes uit deze klas? Als zij elkaar zo helpen groeien in wie ze zijn als mens? Zou je je kind dat niet enorm gunnen? En jij, hoe gaat het bij jullie thuis? Gebruik jij wel eens lichaamstaal om je kind te laten weten dat je het ziet? Juist op moeilijke momenten als je kind gespannen of bang is? En gewoon “tussendoor”, bij het wekken, tijdens het haren borstelen, als je op de bank zit? Als je het zelf niet meer weet, laat je lichaamstaal het woord voeren? Hoe laat je je kind voelen dat het belangrijk voor je is?
Ik ben heel benieuwd. Heeft dit bericht je nieuwe inzichten gegeven? Of was het niet nieuw voor je? Wil je het hieronder met me delen?
Wil je weten wat jij nog meer kunt doen om je kind te helpen als het op school moeite heeft om er bij te horen? Ben je klaar voor meer waardevolle tips die écht werken? Ontvang ze gratis en zonder er iets voor te hoeven doen elke week in je mailbox.
En ben je klaar voor nog meer, voor actie en wil je weten hoe je meteen aan de slag kunt? Op vrijdag 12 oktober van 9.30 tot 11.30 geef ik de workshop “Van Toekijken naar Verschil Maken”, waarin ik je laat zien hoe je je kind in 5 stappen kan helpen om weer relaxed en met zelfvertrouwen naar school te gaan. De investering is 15 euro. Kan je niet wachten om te beginnen? Klik dan hier en meld je aan: https://jekindopzijnplek.nl/workshop/
Fijne dag!