Een jaar geleden kickte ik off met mijn praktijk voor hulp aan ouders en kinderen bij pesten en sociale problemen op school. Verschillende ouders met kinderen hebben inmiddels het traject van Je Kind op zijn Plek gevolgd en zijn deze aan het volgen, om hun kind meer op hun plek te krijgen op school. De resultaten staan als een huis 😊 en ik vind het fantastisch om te zien hoe de kinderen (en de ouders! 😉) gegroeid zijn en ik ben heel dankbaar dat ik daar aan bij kan dragen!
Ik heb ondertussen nog méér geëxperimenteerd. Als kind en als moeder weet ik hoe afhankelijk een kind is van de sfeer en dynamiek in een groep. Een rommelige klas, met alle groepjes en gedoetjes, heeft veel effect op hoe je je als kind voelt en laat zien. Hoewel je thuis aan van alles kunt werken kun je dynamiek in een klas moeilijk in je eentje doorbreken. Er moet ook iets met de hele groep gebeuren. Daarom heb ik vorig jaar voor scholen “bonding-lessen” gelanceerd. Bonding is Engels voor hechting, in de lessen bouwen kinderen aan verbinding in hun groep door contactspelletjes.
Deze lessen worden erg krachtig en positief ontvangen. Dat maakt ook iets in mij los. Ik wil hier meer mee. Ik wil scholen laten zien hoe je met weinig moeite een sfeer kan creëren waarin elk kind voelt dat het er bij hoort, dat het er toe doet, dat het goed is om sterk te staan, voor jezelf op te komen en rekening te houden met anderen. Ik wil dat leraren met plezier hun werk kunnen doen. Ik wil kinderen in hun schooltijd ervaringen geven die ik zelf gemist heb.
Ondertussen heb ik ook nog andere dingen gedaan. Ik heb een cursus gegeven en er kwamen mensen op mijn pad met vragen over weerbaarheid op het werk, familieconflicten, relatieproblemen die ik heb mogen begeleiden. Ik heb de afgelopen maanden stilgestaan bij al deze ontwikkelingen, en mezelf afgevraagd: zit ik goed? Ben ik die ouder-kind coach voor kinderen die moeite hebben om er bij te horen op school? Of ben ik meer die spel-coach die klassen laat verbinden? Of help ik iedereen die een persoonlijke vraag heeft? Of ben ik een coach in ál die thema’s waarin ik inspiratie door mag geven?
Als kind, en dan komt vooral de bovenbouwtijd van de basisschool in herinnering, wilde ik dat anderen mij zagen als cool en sterk. Ik was hartstikke onzeker en vond van alles niet OK aan mezelf, maar wilde niet gezien worden als een watje en ik was als de dood dat iemand me daarop zou aanvallen. In een studiekeuzetest die in de 6e klas (groep 8) bij mij werd afgenomen lees ik letterlijk: “Eva is gevoelig van aard maar wil haar kwetsbaarheid niet tonen. Ze verbergt dit dan achter kritiek op anderen en soms wat stoere taal.”
Kiezen voor een hokje in de zin van ik wil zus of zo overkomen – bijvoorbeeld: ik ben aardig, ik geef nooit op, ik sta altijd klaar, ik wil bij conflicten altijd de vrede bewaren, ik wil sterk zijn voor mijn kind/partner – het kan veilig voelen. Dan biedt het bescherming voor je comfort zone. Het kan een uiting zijn van loyaliteit: zo doen wij dat bij ons, dan benadrukt het een band die je met iemand hebt. Het bouwt een image op en kan je een bepaalde naam geven. En dat kan krachtig zijn. Het is een manier om jezelf en anderen op een bepaalde manier te onderzoeken. Dan biedt het levenservaring. Maar kiezen voor een hokje maakt ons ook klein. Het onderdrukt. Omdat we dan niet ons volle potentieel leven.
Jezelf worden kan alleen maar door te ervaren wie je bent als je in een hokje zit en daar een keuze in te maken als het gaat schuren. Je gezondheid is daarbij een goede graadmeter. Ik wilde stoer overkomen, maar dat was zelfbescherming en het maakte me erg gespannen. Stoer zijn was niet alles wat ik was. En het is grappig, verderop in die studiekeuzetest stond over mij: “op een aai over haar bol en persoonlijke aandacht reageert ze heel positief en ze ziet er dan heel lief uit.” Die onderzoekers keken gelukkig al gemakkelijk door dat hokje heen!
Inmiddels ben ik bijna 46. Ik heb ontdekt dat ik stoer en dapper ben. En ook onzeker. Kwetsbaar. Wijs. Naief. Sterk. Zwak. Zacht. Hard. Grappig. Ernstig. Een leider. Onderdanig. Doordacht. Impulsief. Ik kan me goed onzichtbaar maken. Ik ga in het middelpunt staan. Ik ben liefdevol. Ik ben meedogenloos. De lijst is eindeloos en niet in één hokje te vangen. En zoals Meredith Brooks op mijn 25e al zong in haar nummer “Bitch”: you wouldn’t want it any other way.
Wat betreft de toekomst van praktijk Je Kind op zijn Plek: Ik voel dat die ook niet in één hokje past. Ik zal me in blijven zetten als coach voor kinderen en ouders, of het nu gaat om moeite hebben om er bij te horen, gedragsproblemen of de band tussen ouder en kind. Ik blijf me daarnaast sterk maken voor sociale veiligheid op basisscholen. Tenslotte staat mijn deur ook open voor mensen met persoonlijke vragen. Waar ik inspiratie opdoe zal ik hem delen en het is mooi als ik daarmee ook andere levens aan mag raken. Dus…houd de nieuwsbrief en Facebook of Instagram in de gaten!
Welk hokje wordt te krap voor jou? Waar schuurt het bij jou, of bij je kind? Waarvoor is de tijd gekomen om er uit te breken? Ik ben benieuwd!