Toen mijn dochter zonder zijwieltjes kon fietsen hebben we haar geleerd om in het verkeer te fietsen. Daarbij hoorde ook de uitleg dat je moet stoppen voor rood licht en mag rijden als het groen is. Zo duidelijk als wat.

Nu wil het geval dat ik zelf wel eens met de fiets door rood rijd als ik haast heb en als ik het kruispunt goed ken. En wat is dan haast, alles is natuurlijk relatief maar toch. Ik ben geen heilige. Mijn dochter had al snel door dat er iets niet klopte want mama, je mag toch niet door rood rijden. Uhm… nee schat dat klopt maar… en dan kwam ik met een uitleg waarvan ik wíst: nu leer ik haar dus dat het ok is om de regels te ontduiken als zij vindt dat ze die naar je hand kan zetten. Foute boel. Eigenlijk. Dat loste ik op door te zeggen: ook al rijdt mama af en toe door rood, als jij straks zelf naar school gaat fietsen moet je beloven dat jij wel netjes gaat stoppen want ik wil niet dat jij straks onder een auto komt, dat zou zonde zijn. Au.

Vanaf dat moment ging ik er beter op letten en probeerde ik bewust zen en mindfull te blijven als ik een rood licht tegenkwam. En dat voelde best goed. Het voelde haast alsof ik een stap naar verlichting had gezet. Totdat er weer een keer een moment kwam dat het allemaal minder handig uitkwam en ik met mijn dochter achterop te laat naar de zwemles vertrok. Het gebeurde in zekere zin zonder dat ik er erg in had en voor ik het wist was ik het kruispunt overgestoken zonder op groen te wachten….

Mama! Je reed door rood. Wanneer ga jij het nou eens leren? Je moet stoppen voor rood! Toen mompelde ik schuldbewust dat strafregels misschien wel een goed idee waren. Mijn dochter glunderde. OK. Mama, als je thuiskomt moet je tien keer opschrijven: ik mag niet door rood rijden.

Zo gezegd zo gedaan. En ik moet zeggen, sindsdien is het net alsof er een onzichtbare kracht me tegenhoudt als ik een rood licht nader. Het heeft gewerkt. Het kostte wat, maar dan heb je ook wat.  Vandaag moest ik er, wachtend voor het rode licht op weg naar het zwembad, weer aan denken. Hoe vaak willen we niet dat onze kinderen de dingen goed doen, terwijl we ons zelf daar ook niet altijd aan houden; opruimen, snoepen, aan tafel eten, beeldschermtijd, op tijd naar bed… ik noem maar wat.

En hoe leren we onze kinderen om te gaan met prikkels, agressie, uitgedaagd worden? Als ik vroeger thuis vertelde dat ik op school lastig gevallen werd door andere kinderen dan gaven ze altijd als advies: trek je er maar niks van aan, jij bent veel slimmer dan zij, laat het van je afglijden. Hartstikke lief bedoeld en zeer zeker gemeend! Maar mijn moeder was zelf juist iemand die zich de mening van anderen ontzettend aantrok, zeker als anderen naar of onrespectvol naar haar waren geweest. Ik voelde aan alles hoe gemakkelijk ze uit evenwicht raakte als haar onrecht werd aangedaan. Het advies landde dan ook niet bij mij, ik had er niks aan. Wat ze me liet zien was juist het tegenovergestelde: trek het je wel aan.

Je kunt je kind pas helpen met het omgaan met conflictsituaties als je zelf weet hoe je zulke conflicten op kan lossen. Zo lang dat niet het geval is, zal je kind haarfijn aanvoelen dat je zelf geen voorbeeld geeft. Children are great imitators, so give them something great to imitate.

Herken je dit? Hoe ga je zelf om met conflictsituaties? Sta jij je mannetje als het nodig is? Wat merkt je kind daarvan? Of vind je het zelf wel eens lastig om je grens te stellen? Are you giving something great to imitate?

Heeft dit stuk je nieuwe inzichten gegeven? Of is het niet nieuw onder jouw zon? Dan ben ik ook benieuwd. Wil je het hieronder delen?

Kun jij hulp gebruiken om je kind beter te leren omgaan met conflictsituaties? Ben je klaar voor meer waardevolle tips die écht werken? Ontvang ze gratis en zonder er iets voor te hoeven doen in je mailbox. Laat hier je naam en emailadres achter.